First time ko na magsulat kahit na simula pa lang na sumikat sina J.K. Rowling, Stephanie Meyer, Paulo Coelho, Pol Medina Jr., at Bob Ong ay pinangarap ko na din maging writer. Pero ngayon ko lang susubukan na ibahagi ang mga laman ng isip ko.
Syempre magpapakilala muna ko ng bahagya para naman kahit konti e may alam kayo tungkol sakin. Ako ay pinanganak sa Maynila pero nung unang birthday ko ay lumipat kami sa probinsya. Sa totoo, hindi naman masyadong probinsya ang nilipatan namin kasi 30minutes lang ay nasa Quezon City ka na. Isa ako sa libo libong nagaral at nakatapos ng Nursing. Kaya eto ako ngayon nakikipagsapalaran sa ibang bansa at nangangarap na sana ay 2013 na para umuwi na ko.
Totoo! Nakakamiss din pala talaga ang Pilipinas. Nung nagpunta ako dito sa Middle East dun ko narealize na mahal ko pala ang bansa ko. Nakakamiss sumakay sa jeep kahit na si manong driver ay ipapalate ka dahil sa paghinto sa lahat ng taong madaanan niya, nakakamiss sumakay sa MRT kahit na balyahan talaga para makapasok lang kapag sobrang siksikan na, nakakamiss din sumakay sa Santrans at Safeway na bus kapag malelate na ko sa pasok ko, nakakamiss kumain ng street foods tulad ng kwek kwek, chicken balls, turon, itlog ng itik, at ang paborito kong isaw, higit sa lahat nakakamiss ang pamilya at mga kaibigan ko na sobrang mahal na mahal ko, basta sa madaling salita talagang masaya pa din sa Pilipinas kahit na ang pagasenso sa Pinas ay mabagal pa sa internet connection ko ngayon.
Kaya tama talaga ang kasabihan ng idol kong si Rizal na ANG TAONG HINDI MARUNONG MAGMAHAL SA SARILING WIKA (sa kasong ito ay palitan natin ang WIKA ng salitang BAYAN) AY MASAHOL PA SA MALANSANG ISDA.
